આજ ની "ટૂંકી વાર્તા"..." રાજા અને વિદૂષક "

એક વિદૂષક હતો. ભૂલથી તે એક વખત યુદ્ધમાં ફસાઈ ગયેલો. તેનું મુખ્ય કામ ખાવાનું, ગાવાનું, હસાવવાનું અને મજા કરાવવાનું. એના બદલે તે તલવારોની ટકરામણ વચ્ચે ઘેરાઈ ગયો. તેની પાસે લાકડાની તલવાર હતી. વિદૂષકો મોટે ભાગે લાકડાની તલવારથી જ લડતા હોય છે. ક્યાં સાચેસાચું લડવાનું હોય છે તેમણે! પણ આ તો ખરાખરીના ખેલ હતા. તલવારોના આટાપાટા ખેલાતા હતા. આ ભાઈસાહેબ ધ્રૂજવા માંડ્યા. 

રાજાએ કહ્યું, ‘મૂર્ખાનંદ! આ કંઈ મશ્કરી કરવા જેટલું સહેલું નથી. આમ હાથ જોડી ઊભો રહીશ તો સામેવાળાની તલવાર કંઈ તારી સગી નહીં થાય. પેલો જો એક વળગાડી દેશે તો જઈશ ભોંયભેગો.’

‘મારે લડવું તો છે, પણ હું શું કરું? મારી તલવાર લાકડાની છે ને એય ભાંગેલી.’ વિદૂષક આમ બોલે છે ત્યાં જ દુશ્મને તેના તરફ તલવાર ઉગામી. તલવાર ફેંકીને તે તેના પગમાં પડી ગયો એટલે પેલાએ તેને જીવતો રહેવા દીધો.

આ દરમ્યાન રાજાની તલવારના ટુકડા થઈ ગયા. તેમના હાથમાં વિદૂષકની લાકડાની તલવાર આવી. એ ઉપાડીને એવા જોશથી રાજાએ લડવા માંડ્યુંં કે દુશ્મનોના છક્કા છૂટી ગયા. એ લોકો નાસી ગયા. રાજા જીતીને વાજતે-ગાજતે પાછા આવ્યા.

આમ શી રીતે બન્યું? વિદૂષકે મહેલમાં આવીને એમ કહેવા માંડ્યું કે મારી પાસે સારી તલવાર નહોતી એટલે મારે શરણાગતિ સ્વીકારવી પડી, જ્યારે રાજાએ તેની જ એ ભાંગેલી લાકડાની તલવારથી વિજય મેળવી લીધો.

રાજાએ પણ વિદૂષકની જેમ ફરિયાદ કરી હોત તો? તો તે વિજયી રાજા ન બની શક્યો હોત... તે રાજા હતો; કારણ તે હિંમતવાન હતો, ઝડપથી વિચારી શકતો હતો ને જે કંઈ સાધન-સામગ્રી હાજર હતાં એને કામે લગાડી શકતો હતો. 

આપણે જિંદગીના રાજા બનીએ. સંજોગો સામે ભાંગેલાં સાધનો (તલવાર) વડે સાચા આત્મવિશ્વાસ અને હિંમતથી લડી સફળતાના સમ્રાટ બનીએ.

◠◡◠ જ્ઞાન સાથે ગમ્મત ◠◡◠